İslam Kütüphanesi

Hazret-i Osman’ın iman etmesi

--------------------------------------------------------------------------------

Hazret-i Ebu Bekir, gelir gelmez imana,
Hemen yaranlarının koşup gitti yanına.

Osman, Talha ve Zübeyr, Sa’d ve Abdurrahman,
Hazret-i Ebu Bekrin arkadaşıydı o an.

Kendisi iman edip, erince hidayete,
İstedi ki, onlar da kavuşsun bu devlete.

Hazret-i Osman der ki: Bir teyzem vardı benim.
Kâhindi, bir gün onu ziyarete gitmiştim.

Bana dedi: (Ya Osman, sana, zevce olarak,
Güzel yüzlü, zahide bir kız nasib olacak.

O hanım, senden önce görmemiştir bir erkek.
Büyük bir Peygamberin hem kızı olsa gerek.

Ve hatta o Peygamber, aramızdadır şu an.
Vahiy nazil olmuştur Ona Allah katından.)

Dedim ki: (Bu şehirde, bilinmiyor hiç böyle.
O halde sen bu sırrı az daha açık söyle.)

Dedi ki: (Muhammed bin Abdullah var ya hani,
O zata Peygamberlik gelmiştir henüz yeni.)

Çok hayrette kalmıştım teyzemin sözlerine.
Hemen koştum acele Ebu Bekir’in evine.

Zira biz, onun ile arkadaştık o zaman.
Durumu anlatınca, bana dedi: (Ya Osman!

Sen akıllı kimsesin, teyzenin sözleri hak.
Cansız put, ilahlığa hiç olur mu müstehak?)

Sonra, beni Resule alıp gitti o zaman.
Resul beni görünce, buyurdu ki: (Ya Osman!

Hak teâlâ Cennete ediyor seni davet.
Ben Onun Resulüyüm. sen de eyle icabet.)

Hemen tasdik eyledim Allah’ın Resulünü.
Şehadeti getirip, iman ettim o günü.