İslam Kütüphanesi

Niçin üzülüyorsun?

--------------------------------------------------------------------------------

Hatice validemiz, Resul’le nişanlıyken,
Şöyle haber gönderdi o Servere gizliden:

(Etraftan diyorlar ki: Sen bu zenginliğinle,
Nasıl evleniyorsun öyle fakir biriyle?

Bu dedikoduları bertaraf etmek için,
Bizim eve, az bir şey çeyiz gönderir misin?

Ben, o gelen şeyleri, çoğaltıp bendekiyle,
Herkese gösteririm senden gelen mal diye.)

Allah’ın Sevgilisi alınca bu haberi,
İnsanlık icabiyle mahzun oldu kalbleri.

Zira göndermek için hazret-i Hatice’ye,
Hiç de malik değildi az bir mal ve akçeye.

Kimden ödünç alayım diye düşünür iken,
Hatırına, hazret-i Ebu Bekr geldi birden.

Ve onun dükkanına yürüdü bir an önce.
Kapıda karşıladı, o Resul’ü görünce.

Dedi: (Sevgili dostum, bir şey mi üzdü sizi?
Düşünceli görürüm zira hazretinizi.)

Buyurdu: (Ya Eba bekr, bugün ben Hatice’ye,
Göndermem gerekiyor bir şeyler çeyiz diye.)

O dedi: (Bu iş kolay, niçin üzülüyorsun?
Benim ne malım varsa, yoluna feda olsun.

Az önce haber aldım, bir kervanım gelecek.
Şam’a göndermiş idim, şimdi şehre girecek.

Hepsi yetmiş devedir, yüklüdür çok mal ile.
O kervan sizin olsun, bilcümle emvaliyle.

Kervanı, Hatice’ye gönder çeyiz olarak.
Yeter ki kalbinize toz konmasın en ufak.)

O dediği kervan da, şehire girdi o an.
Dedi: (Bakın göründü, geliyor işte kervan.)

Hazret-i Ebu Bekir durdurdu kervanını.
İpekli kumaşlarla donattı her yanını.

Ve görmeleri için bunu insanların da,
Dolaştırdı kervanı Mekke sokaklarında.

Mekke halkı görünce, yetmiş yüklü deveyi,
Dediler: (Hiç görmedik böyle çok hediyeyi.)

Ateş düştü kalbine Onu kıskananların.
Ve eridi içleri kötü fesatçıların.

Hatice validemiz, yirmibeş yıl, berdevam,
O Servere hizmette, gösterdi çok ihtimam.

Mesela Resulullah üzülseydi bir şeye,
Eve gelip söylerdi hazret-i Hatice’ye.

Zira yoktu o günler gidecek başka yeri.
Onun tesellisiyle rahatlardı kalbleri.

Derdi: (Ya Resulallah, üzülmesin hiç kalbin.
İtaat edecektir sonunda sana kavmin.)

O, Resul-i ekreme çok hizmet ettiğinden,
Allahü teâlâ da hoşnut oldu kendinden.

Peygamber efendimiz, ona bir gün dedi ki:
(Ey Hatice, Rabbimiz bana emreyledi ki:

Müjde ver Hatice’ye, de ki: Allah, Cennette,
Sana, beyaz inciden köşk verecek elbette.

Olmayacak orada sıkıntısı, kederi.
Artacak ebediyen hem dahi nimetleri.)