İslam Kütüphanesi

Medine’ye döndüler

--------------------------------------------------------------------------------

Hazret-i Ebu Cendel, gelip Resulullaha,
(Beni kurtarın!) diye başladı ağlamaya.

Zira ona, müşrikler, Müslüman olduğundan,
Dayanılmaz cefalar yaparlardı durmadan.

Lakin müşrikler ile yapılan sözleşmenin,
Maddelerinden biri, şöyleydi aynen metin:

(Bir müşrik, iman edip sığınsa müminlere,
Teslim edilecektir tekrar Mekkelilere.)

Üstelik bu Müslüman, oğlu idi Süheyl’in.
O da, temsilcisiydi andlaşmada Kureyş'in.

Oğlunu, çeke çeke geriye götürürken,
Feryat ediyordu ki: (Kurtarın beni lütfen!

Niçin veriyorsunuz beni bu müşriklere?
Tahammülüm kalmadı artık işkencelere.)

Bu içli yalvarışa, üzüldüler bî-hesap.
Ağlamaya başladı Resulullah ve Eshap.

Buna, müşrikler bile dayanamayıp hatta,
Dediler: (Ya Muhammed, sen üzülme bu babta.

Onu, himayemize alırız gidince biz.
İşkence çekmesine asla izin vermeyiz.)

Müşrikler, bu hususta eyleyince böyle arz,
Resulullah ve Eshab, rahatladılar biraz.

Mekke fethinden sonra, Süheyl de etti iman.
Böylece o da oldu Sahabe-i kiramdan.

Velhasıl sulhnamenin imzasını takiben,
Müşrikler ayrılarak, Mekke’ye döndü hemen.

Zahirde, müminlerin aleyhindeymiş gibi,
Olan maddeler için, müşrikler sevinçliydi.

Halbuki bu andlaşma, müşriklerden ziyade,
Müminlerin lehine olmuştu fevkalade.

Bu, Müslümanlar için bir zafer oluyordu.
Zira (devlet) olduğu kabul ediliyordu.

Bu andlaşma gereği, müşrikler ara sıra,
Gidecek olsa idi Şam'a, yahut Mısır'a,

Yolda, Medine’ye de uğrasalar eğer ki,
Sağlanmış olacaktı can ve mal emniyeti.

Böylece o müşrikler, Medine’ye gelerek,
Eshabın güzel huy ve ahlakını görerek,

Hayran olup, İslam’ı içten seveceklerdi.
Ve Müslüman olmakla şerefleneceklerdi.

Velhasıl buyurdu ki Eshaba Efendimiz:
(Şimdi hepiniz kalkıp, kurbanları kesiniz.)

Sonra, yine Resulün emriyle sahabiler,
Tıraş olup, ihramdan çıktılar birer birer.

O Serverin berberi olan hazret-i Hıraş,
Hazret-i Peygamberin saçını etti tıraş.

O mübarek saçları, yere düşmeden önce,
Havada kapıştılar sahabiler hemence.

Eshab, Hudeybiye’de kalmışlardı yirmi gün.
Geri dönüş yaptılar, emri ile Resulün.

Yolda, Resulullaha geldi Fetih suresi.
Bu müjde haberiyle sevindiler cümlesi.

Peygamber efendimiz, Eshabiyle nihayet,
O nurlu Medine’ye, zaferle etti avdet.